Ode aan mijn moeder

 

‘Als u niet in de hemel komt, dan moeten we toch eens een hartig woordje met den Heere God van u spreken”, zei ik de vrouw in gedachtenis mijn moeder ook.

“Kom ik in de hemel?”, was de vraag die de lieve vrouw van 76 jaar me stelde. Haar man in de ‘zorg’ zo’n stoel die een man op leeftijd dan min of meer toehoorde. Hij zat in een andere kamer, half blind en incontinent sinds een jaar of 7.

Ik zelf was koud 23 jaar oud en werkte als adjunct directeur in een bejaarde verzorgingshuis. Beleefde daar dat mensen, die 3000 gulden per maand betaalde voor half wassen verzorging, omkwamen in eenzaamheid en vragen.

“Godswegen zijn duister en zelfden aangenaam” , had ik kort tevoren gelezen. Van Bob Den Uyl. Niks geen betrekking op dit maar de titel was zo alleraardigst, dat het citeren ervan een hebbelijkheid geworden was. Nu slikte ik die zin in.

Zij was stervende en had voor 3^e keer in die week gevraagd of ik tijd voor haar nemen kon.

Direct na m’n dienst toog ik naar het appartement.

Angst, diepgewortelde angst ‘het niet goed te doen, niet goed gedaan te hebben’. Na een lang en pogend leven, waarin zij iedere dag opnieuw zich in de schaduw stelde, was nu ook nog de finale daar als een examen waar zij zich haar hele leven op voorbereid had zonder echt te weten hoe er gemeten werd.

Zelf las ik, zo het een jongeling betaamt, in die tijd Plato, Kierkegaard, Nietzsche en al de andere filosofen en literatoren die al dan niet in dat genre passen. Moraal neerzetten en dan ermee breken. Hoe ook observatie van onszelf.

Bijna zou ik het zeggen het was een tijdsbeeld waarin de climax van zelfbeschouwing elk gevoel van genieten en dankbaar delen overwoekerde.

Bijna want het is meer dan een tijdsbeeld of generatie.

Uren lang heb ik die avond met de lieve vrouw gesproken. Als had ik antwoorden. Zij en ik wisten dat het niet ging om een biecht of antwoorden. Bevestiging dat zij lief was. Het ging om oprechte liefdevolle aandacht, bewonderend elke oog opslag en elk gevoel.

Haar man, vertelde ik had de rol van hulpeloze op zich genomen om haar de rol toe te staan van zorgende vrouw.

“Na uw dood zal hij opleven en weer zijn leven oppakken”, vertelde ik. De toekomst heeft mij gelijk gegeven.

Schuldgevoel

Dat was het thema. Dat is het voor velen nog. Een merkwaardig rollenspel speelt menigeen daarin.

Al bestaat er geen blauwdruk van goed of slecht. Al zijn er geen criteria in algemene of bijzondere zin. Er zijn immer mensen die wegen meest in hun eigen hoofd, waarin zij

met de meest waanzinnige volharding mensen toegelaten hebben die van intentie een slagveld gemaakt hebben.

Mijn moeder

Op de brommer, een honda Camino, stond ik als 7 jarige tussen moeder en het stuur en mn zus zat achterop. Zo reden we dagelijks rond en meest elke dag in vroege vooravond naar het strand van Willie Noord in Katwijk. Mijn moeder was toen nog koud 26 jaar en door het leven aangevreten, maar boven alles onze moeder.

Ook zij is haar hele leven, dit maal zonder religieuze achtergrond zou je denken maar in de wereld waarin zij opgroeide leefde niet alleen het vergelijk maar ook het oordeel.

De onuitstaanbare idiotie van mensen om te oordelen en meten was ook een van haar ten beurt gevallen.

Haar hele leven geworsteld met de vraag of ze goed deed.

De avond voor mijn moeder stierf was ze meegelopen naar de deur. Drukte zich tegen mij aan en kuste. Toen mijn vader een dag later om 10 belde wist ik wat er aan de hand was. Het duurde 3 dagen. Mijn zus kwam uit de kamer waar mijn moeder opgebaard lag en zei: ”Nu heeft ze het geaccepteerd en heeft zij rust” . Vrijwel direct ging Rosie, de hond van mijn ouders naar boven en voor eerst sinds haar dood naar mijn moeder.

Een in en in goed mens die worstelend met de “ben ik het waard” en navenant als oneigenlijke kameleon zichzelf de ruimte ontnam gelukkig te zijn.

De vrouw in het verzorgingshuis stierf een dag na de avond ervoor. Bij mijn vertrek vergezelde een deel van haar ziel mij.

Met dat ik uit het appartement liep leek haar ziel door de muur heen mee te gaan, en deel van haar dat ik voor altijd bij me zou dragen. Evenals die van mijn moeder.

Als er dan toch een wens mag zijn die ik u mag meegeven. Dan is het te beseffen dat u goed bent zoals u bent.

Je hoeft aan niemand verantwoording af te leggen. Zelfs aan jezelf niet.

Vertrouw jezelf , bouw aan een droom door te doen.

Maak 10 redenen om van iemand te houden en pas die dan op jezelf toe.